به طور کلی به ابزاری که برای اندازه گیری شدت نور یا ویژگی های اپتیکال محلول ها یا سطوح مورد استفاده قرار می گیرد، فتومتر گفته می شد.
درمورد تاریخچه فوتومتر بیشتر بدانیم
فوتومتری قبل از ساخته شدن عناصر الکترونیکی حساس به نور، توسط تخمین با چشم انجام می شد. با یک منبع استاندارد، شار نوری نسبی یک منبع را مورد مقایسه قرار می دادند. نحوه قرار گیری فتومتر چنان بود که میزان روشنایی به دست آمده از منبع مورد تحقیق برابر با منبع استاندارد گرفته می شد، به طوری که چشم انسان میزان روشنای مورد قضاوت را تشخیص دهد. در قالب کاهش های میزان روشنایی، می توان میزان روشنایی نسبت به جذر معکوس فاصله را محاسبه نمود. نمونه ی استاندارد این چنین فوتومتری از یک قطعه کاغذ با یک لکه روغن روی آن تشکیل شده است که باعث می شود کاغذ اندکی بیشتر شفاف باشد. زمانی که از دو طرف، لکه دیده نمی شود، نتیجه این می شود که میزان روشنایی دو طرف یکسان است.
فتومتر ها چگونه کار می کنند؟
فتومترها اکثرا نور را با فوتورزیستورها، فوتودیودها یا فوتو مولتی پلایرها کشف می کنند. آنالیز نور به این صورت است که فتومتر نور را بعد از این که از میان یک فیلتر با مونوکروماتور برای تعیین طول موج های تعریف شده یا برای آنالیز توزیع طیفی نور عبور می دهد، مورد اندازه گیری قرار می دهد.
نحوه شمارش فوتونی
بعضی فتومتر ها به جای اندازه گیری شار ورودی با شمارش فوتون های فردی نور را اندازه گیری می کنند. اصول به کار رفته مشابه هستند اما نتایی که به دست می آیند با واحد های مختلفی بیان می شوند.
طبیعتی که شمارش فوتونی دارد باعث می شود که مشاهدات به جایی که روشنایی اندک است محدود شوند. این روشنایی به قدرت تفکیک زمانی دستگاه آشکار سازی که با آن در ارتباط است و بازخوانی الکترونیکی که در آن صورت می گیرد، محدود است. چنین چیزی با تکنولوژی ای که هم اکنون وجود دارد، در محدوده ی مگاهرتز می باشد. همچنین حداکثر روشنایی به توان عملیاتی و پارامترهای کسب نتایج آشکار ساز محدود می باشد. در دستگاه های فوتون شمار، عنصر حسی نور در طول موج های ماورای بنفش، مرئی و NIR ، یک فوتو مولتی پلایر است که حساسیت موثر را به دست می آورد.
◄ درخواست خرید خود را در فرم زیر برای ما ارسال کنید ►
