چراغ بونزن یکی از لوازم متداول آزمایشگاهی می باشد که یک شعله ی باز گازی ایجاد می کند و از آن برای گرم کردن، استریل و یا احتراق استفاده می شود. چراغ بونزن به افتخار “روبرت بونزن” نام گذاری شده است.گاز استفاده شده در چراغ بونزن می تواند گاز طبیعی که اساساً متان است، باشد و یا یک گاز پترولئوم گداخته شده مانند پروپان، بوتان و یا مخلوطی از هر دو آنها باشد.
سر چراغ بونزن، به یک لوله گاز که بر روی میز کار آزمایشگاهی قرار دارد، توسط یک لوله ی پلاستیکی متصل شده است.
متداول ترین روش روشن کردن این چراغ، استفاده از کبریت یا فندک است.
کامل شدن واکنش احتراق در چراغ بونزن، به مقدار هوای مخلوط شده با جریان گاز بستگی دارد. اگر هوا کم باشد، واکنش ناقص و در نتیجه واکنش خنک تری را نتیجه می دهد. اگر جریان گازی به خوبی با هوا ترکیب شود، اکسیژن را در مقدار یک اکی مولار فراهم می کند و در نتیجه واکنش کامل و داغ تر می شود. از طریق منفذهایی که در پایه ی لوله قرار دارند می توان جریان هوا را کنترل کرد. این عمل مشابه عملی است که برای خفگی در کاربراتور انجام می شود. اگر دریچه ی انتهایی لوله طوری تنظیم گردد که هوای بیشتری قبل از احتراق با گاز ترکیب شود، شعله داغ تر می سوزد و در نتیجه رنگ شعله آبی تر می شود. در صورت بسته بودن منافذ، گاز فقط با هوای جاری در نقطه احتراق ترکیب می شود، منظور هوایی است که بعد از احتراق از بالای لوله خارج می شود. این عمل باعث ایجاد یک واکنش ناقص می شود و شعله دارای رنگ زرد روشن و خنک تر می باشد. به این نوع شعله اغلب با نام شعله ی امن یا شعله روان گفته می شود. این شعله به این دلیل فروزان است که اجزا دوده ای کوچکی که در شعله قرار دارند برای برافروختگی گرم می شوند. این شعله بر روی هر چیزی که در حال گرم کردن آن است، یک لایه کربن ایجاد می کند که کثیف فرض می گردد.
در زمانی که چراغ برای ایجاد شعله آبی و داغ تنظیم می شود، این امکان وجود دارد که شعله ی ایجاد شده در پس زمینه تقریبا نامرئی گردد.
داغ ترین قسمت شعله چراغ بونزن، نوک داخلی آن است، در صورتیکه خنک ترین آن کل شعله ی داخلی است.
چراغ بونزن اغلب اوقات بر روی یک زیر چراغی عایق که میز کار آزمایشگاهی را در برابر گرما محافظت می کند، قرار می گیرد.
◄ درخواست خرید خود را در فرم زیر برای ما ارسال کنید ►
